ผมขอเล่าต่อเรื่องประวัติศาสตร์สืบเนื่องจากตอนที่ 1
ที่เป็นเรื่องตั้งแต่การกำเนิดธาตุธรรม ซึ่งเป็นประวัติศาสตร์ที่ยาวนานมาก
จนไม่มีบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรได้ ทุกอย่างจึงเป็นเรื่องรู้ญาณและการคาดเดาโดยเหตุผลทางวิชา
ไม่สามารถพิสูจน์ถูกผิดได้อย่างชัดเจน
แต่ประวัติศาสตร์ตอนต่อๆ มา จะมีที่มาที่ไปมากขึ้น
ผมเพียงแต่เรียบเรียงให้อยู่ในเนื้อหาของวิชาธรรมกายเท่านั้น
เมื่อธรรมภาคขาวถูกปกครอง
ทุกสิ่งทุกอย่างต้องอยู่ภายใต้การกำกับดูแลของธรรมภาคมาร ต้องยกให้เขาเป็น เจ้าโลก
เจ้าต้นธาตุธรรม เจ้ากรรม (มรรคผลพิสดาร 2) แต่เวลาคุยกันก็บอกว่า สัตว์โลกใดทำดี
พระปกครอง ตายไปก็ได้ไปเสวยสุขในสรวงสวรรค์ แต่ผู้ใดทำไม่ดี มารก็ปกครอง
ตายไปก็ไปอบายภูมิ อันมี นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน เป็นต้น
ดูเหมือนจะถูกต้องตามกฏแห่งกรรมที่ว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
แต่การณ์กลับปรากฏว่า มารมีวิชาปิฎก อันมี อภิชฌา พยาบาท มิจฉาทิฐิ เป็นต้น
ที่มาบังคับใจสัตว์โลก สัตว์โลกสร้างกรรมเพราะถูกบังคับโดยปิฎกของมาร
เท่านั้นยังไม่พอ เราพบว่าคนที่ทำความดีมาตลอดชีวิต เมื่อตายไป เราไปงานศพ
ตรวจดูพบว่าผู้ตายส่วนใหญ่ไปอบาย จนพูดกันว่าคนขึ้นสวรรค์เท่าจำนวนเขาโค
ส่วนคนลงนรกเท่าจำนวนขนโค
มันเป็นไปได้ยังไงที่มนุษย์ทั้งปวงจะทำแต่ความดีจนไม่เพลี่ยงพล้ำทำความไม่ดีบ้าง (ปราบมาร 1) หรือการทำไม่ดีนั้น เข้าเกณฑ์อาสัณณกรรม คือกรรมใกล้ตายซึ่งให้ผลก่อน
ผู้ตายจึงถูกชิงไปทุคติก่อน
สัตว์โลกทำกรรมไม่ดีกันมากเข้า จนมีคนบอกว่าสวรรค์ร้างไปเลย
ธรรมภาคพระจำต้องส่ง “ผู้ชี้ทางสว่างให้” มาเป็นรุ่นๆ มาช่วยแนะนำสั่งสอนสัตว์โลก
ก็คือสัพพัญญูพุทธเจ้า นั่นเอง
ท่านก็ต้องมาบำเพ็ญบารมีไปกับสัตว์โลกทั้งปวงนั่นแหละ แต่แรกมีโอกาสสร้างบารมีได้ยาวนานมาก
เป็น 8 16 ... 100 อสงไขยกัปป์ เป็นต้น แล้วมาโปรดสัตว์ สั่งสอนวิธีการสร้างบารมีเพื่อพ้นทุกข์
เข้านิพพาน (ปัจจุบันคือ นิพพานกายธรรม)
ระยะเวลาในการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้า ค่อยๆ ลดเวลาลงเรื่อยๆ
เพราะภาคมารเข้าขัดขวางเต็มกำลัง ทำให้หนทางในการสร้างบารมีเหนื่อยยากแสนสาหัสยิ่งนัก
หากสร้างบารมีมาก เขาปกครองยาก ยุคท้ายๆ พระพุทธเจ้าสร้างบารมีได้ 4 อสงไขยมหากัปป์
ส่วนอีกแสนมหากัปป์เป็นกำไรของพระองค์
ประวัติศาสตร์ตอนต่อไป จะเป็นเรื่องสังเขปของพุทธประวัติ
กับตอนหลังจากพุทธปรินิพพาน จนมาถึงการค้นคืนกลับมาของวิชาธรรมกาย ซึ่งจะค่อยๆ
ทะยอยนำลงในบล็อกต่อไปครับ
