มนุษย์เราย่อมมีช่วงเวลาที่หนีไม่พ้นทุกข์ภัยโรค แม้วิทยากรสอนธรรมก็ประสบกับมัน เราควรทำอย่างไร
- หยุดความพุ่งพล่านด้วยการตั้งสติ อย่าคิดตามแก้ปัญหาร้อยแปดด้วยการไล่ล่าหาทางแก้ทุกๆ เรื่องที่เราเห็น นั่นเป็นวิธีการที่คนทั่วไปเขาทำกัน มันได้ผลน้อยมาก หรืออาจไม่ช่วยอะไรเลย
- เรามักพบเสมอว่า ขณะที่เรามีปัญหา อะไรๆ มันจะถาโถมจู่โจมเรา จนดูเหมือนว่าเราทำอะไรก็ผิดไปหมด หันไปทางไหนใครๆ ก็พากันหนี และบอกปฏิเสธ สถานการณ์ทุกอย่างไม่เข้าข้างเรา เราแทบไม่มีที่ยืน มันเป็นอย่างนั้นแหละ
- ให้เราเริ่มเดินวิชชา นั่นคือวิชชา 18 กาย มันมียุคสมัยของการเดินวิชชา คือ ในอดีต อาจารย์ให้เราเดินวิชชาอนุโลมปฏิโลมกลับไปกลับมา ตำราท่านว่า 7 เที่ยว แต่อาจารย์ท่านว่าให้มากเที่ยวเข้าไว้ โดยใช้ตัวชี้วัดคือ “ใจบันเทิง” เป็นหลัก อาจมากกว่า 7 เที่ยว ก็ได้
- ผมพบด้วยตัวเองว่า การเดินวิชชาเที่ยวแรก เป็นเที่ยวที่ยากที่สุด เพราะเราจะร้อนใจจนแทบนั่งเดินวิชชาไม่ติด เราต้องอาศัยการท่องวิชชาเข้าไว้ บางทีไม่เห็นวิชชาเอาเลย ก็ต้องอดทนทำไป ท่องวิชชาอนุโลมไปให้ถึงกายธรรมพระอรหัตต์ละเอียด แล้วเดินปฏิโลมกลับ นับเป็นเที่ยวที่ 2 เที่ยวนี้ โดยประสบการณ์ ก็ยังไม่ดีนัก แต่ให้ทนทำไปจนกลับมาที่กายมนุษย์หยาบ
- อนุโลมเที่ยวที่ 3 ท่านอาจเริ่มท่องวิชชาได้คล่องขึ้น แต่ความเห็นยังเลือนลาง ช่างมัน ท่านทนทำไป จนถึงปฏิโลมเที่ยวที่ 4 ผมมักพบว่า ผมเริ่มเห็นกายชัดขึ้นในเที่ยวนี้ ใจเริ่มมีกำลัง และเริ่มสัมผัสความบันเทิงได้ ทั้งนี้ บางท่านอาจต้องทำต่อไปก่อนจึงจะเริ่มบันเทิง
- ให้ท่านทำไปจนครบ 7 เที่ยวเป็นอย่างน้อยตามตำรา ถึงตอนนี้ใจท่านจะสบายขึ้น ท่านจะเดินวิชชาต่ออีกกี่เที่ยว หรือทำอย่างไรก็แล้วแต่ท่าน ส่วนตัวผมมักพบว่าปัญหาจะถูกแก้ไขไปด้วย หรืออย่างน้อยมันจะดูเล็กลงจนมีหนทางแก้ไขต่อไป
- เราอาจไปเดินวิชชาบนนิพพาน แต่บางท่านเกรงว่าหากเรายังไม่แก้ไขตัวเราให้สะอาดก่อน เราจะเอาความไม่สะอาดขึ้นไปเป็นภาระแก่ธาตุธรรม ทั้งนี้สุดแต่เราจะพิจารณา
- ในยุคหลัง ครูอาจารย์ให้ใช้วิธีหยุดแช่กลางดวงธรรมแต่ละดวง แต่ละกายไป หากดวงธรรมนั้นๆ ยังไม่ใส ก็ให้ หยุดในหยุดๆๆ จี้ใจ หมุนขวา ฯลฯ จนกว่าดวงธรรมนั้นจะใส จึงเดินวิชชาต่อไปยังดวงธรรมถัดไป ทั้งนี้ให้เราเรียนรู้ไว้หลายๆ วิธี
- เราได้ช่วยตัวเราเองแล้ว หากมาถึงขั้นนี้ ยังแก้ปัญหาไม่ได้ เราต้องให้ครูอาจารย์ช่วยเราแล้ว ซึ่งท่านก็เปิดตัวช่วยเราอยู่เสมอ หากเรายังไม่ได้ช่วยตัวเราเองเลย ผมพบอยู่บ่อยๆ ว่า แม้เราจะพยายามติดต่อไปยังครูอาจารย์ เรามักเกิดความไม่สะดวกที่จะไปถึงท่าน มันจะเฉียดไปเฉียดมา ไปไม่ถึงครู หรือไปถึงก็เป็นจังหวะที่ไม่เหมาะสม
- ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน เสียก่อน เป็นดีที่สุด
